Rozdział 1

Kelowna, Kanada

1 wrzesień, 2004 rok.

  Nastał niezwykle piękny poranek. Dla najstarszych uczniów kalifornijskiego liceum był to ostatni rok nauki. Niektórych cieszyła ta wiadomość, ponieważ w końcu będą mogli wyrwać się z tego miejsca i udać gdziekolwiek zapragną. Dla innych, myśl o rozłące z przyjaciółmi była czymś okropnym. Do tych właśnie osób należałam ja, Margaret Jones.

  Swoje początki w tej szkole, chyba nigdy nie będę wspominać za dobrze. Kiedy tylko pojawiłam się na korytarzu, nie mogłam się odpędzić od wścibskich komentarzy i szeptania na mój temat. Cóż, różniłam się trochę od nastolatek w moim wieku, dla których najważniejsze było tylko czy ich make up wytrzymał pierwsze minuty czy też nie i szybko muszą go poprawić. W wieku 18 lat byłam typem buntowniczki. Uwielbiałam czarne ciuchy, często zakładałam koszulki z logami moich ulubionych zespołów rockowych i szczerze miałam w dupie opinię innych. Jeśli nie podobał się im mój styl, trudno.

 Byłam totalnym przeciwieństwem Beth, mojej najlepszej przyjaciółki, która oczywiście od razu zdobyła sympatię grupy szkolnych cheerleaderek i szybko dołączyła do ich grona. Jednak to nie zepsuło naszej przyjaźni, która trwała od lat dziecięcych. Wiele razy słyszałam od niej, że lalunie próbują ją nakłonić, żeby zrezygnowała z przyjaźnienia się ze mną. Ufałam jej i wiedziałam, że nigdy by mnie nie zostawiła. Byłyśmy dla siebie jak siostry.

  Przeciwieństwo nie polegało tylko na stylu, ale głównie na tym jak obie spędzałyśmy wolny czas i naszych charakterach. W piątkowe popołudnie wolałam wyjechać do centrum miasta i bawić się do upadłego w lokalnych klubach lub udać się na jakiś koncert. Przez to często wpadałam w złe towarzystwo i opuszczałam zajęcia. Beth natomiast spędzała ten czas na treningach, kibicując szkolnej footballowej drużynie w trakcie meczu lub po prostu relaksując się w domu, czytając książki przy kominku. Nie rozumiałam jej. Owszem sama lubiłam w wolne wieczory sięgnąć po dobrą książkę i wciągnąć się w jej świat, ale nie tak jak Elizabeth. Ona pochłaniała książki jak prawdziwy maniak.

  Wiele razy próbowałam ją zaciągnąć na jedną z imprez. Raz mi się udało, ale zrezygnowała po trzech godzinach i wróciła do domu. Elizabeth była spokojną, roześmianą, przyjacielską osóbką, która potrafiła wybaczyć wszystko. Za tą ją uwielbiałam. Natomiast ja zawsze podchodziłam do wszystkiego pesymistycznie. Nie ciągnęło mnie do nauki, zawsze odkładałam wszystko na ostatnią godzinę i przede wszystkim lubiłam imprezować.

  Nasza przyjaźń została wystawiona na próbę, kiedy to Beth, pod koniec pierwszej klasy zaczęła umawiać się ze starszym od nas o rok, kapitanem drużyny, Danielem. Czułam się odepchnięta na drugi plan i zawsze znalazłam okazję żeby jej to wytknąć. Chociaż zaprzeczała, widziałam, że dla niej najważniejszy był Daniel. Nie przepadałam za nim. Nie potrafiłam się pogodzić z myślą, że ktoś odebrał mi przyjaciółkę. On starał się nawiązać ze mną jakiś kontakt, ale ja zawsze go spławiałam. Beth nie pasowało to w jaki sposób odnoszę się do jej chłopaka, co wywołało kilka poważniejszych kłótni. Jedna z takich nadarzyła się pod koniec wakacji. Do rozpoczęciu drugiego roku nauki w liceum pozostał jeden dzień. Nie przejęłam się. W tamtym momencie myślałam tylko o tym, że nasza przyjaźń skończyła się już na zawsze i postanowiłam, że udam się do centrum miasta. Kilka dni wcześniej przeczytałam, że będzie organizowana jakaś większa impreza na zakończenie wakacji. Wypad zakończył się tak, że do domu wróciłam o 3 nad ranem. Na szczęście moi rodzice mieli nocna zmianę, więc nikogo niepotrzebnie nie obudziłam i ominęłam przez to niechciane wyrzuty na temat, jak to spędzam wolny czas. Zajęcia w szkole rozpoczynały się o 8, więc miałam tych parę godzin żeby się przespać. Jednak przeogromny kac pozostał.

  Do klasy weszłam wraz z dzwonkiem. Pierwszą lekcją był hiszpański. Były to jedyne zajęcia, na które nie chodziła Elizabeth. Ulżyło mi, że nie będę musiała się jej tłumaczyć z samego rana, gdzie spędziłam wczorajszy wieczór. Usiadłam w swojej ławce, która znajdowała się na samym końcu klasy. Rzuciłam torbą o ziemię, wyjmując przed tym zeszyt oraz długopis i kiedy w końcu przywitaliśmy się z nauczycielem, założyłam kaptur bluzy na głowę i sennym wzrokiem zaczęłam śledzić ruchy profesora. Zdołałam wyłapać temat dzisiejszych zajęć i szybko zapisałam go w zeszycie. Nauczyciel był właśnie w trakcie tłumaczenia jak się tworzy zdanie pytające, kiedy to klasy wtargnął nieznajomy chłopak.

-Przepraszam za spóźnienie, profesorze...-zerknął na kartkę , którą trzymał w dłoni.- Montez, ale nie potrafiłem znaleźć klasy. Mężczyzna uśmiechnął się do niego i wskazał na nas.

-Nic się nie stało. Droga klaso, przedstawiam wam nowego ucznia. Taylor Kitsch.- Po klasie rozszedł się szum. Najbardziej podniecone były panienki z tanecznej grupy. Siedziały i wpatrywały się w niego jak w obrazek, a kiedy na nie zerknął, zaczęły głupkowato chichotać.

-Idiotki.- mruknęłam pod nosem, wywracając oczami.

-Chłopcze, proszę, znajdź sobie miejsce.- profesor jeszcze raz skazał na klasę i powrócił do dalszego tłumaczenia, szybko go ignorując. Taylor w tym czasie rozglądał się za wolnym miejscem i ku mojemu ówczesnemu niezadowoleniu, ruszył w moim kierunku. Miał wiele wolnych miejsc, ale jak na złość musiał akurat wybrać moja ławkę.

"Nie idź tutaj, nie idź tutaj, nie idź..."- powtarzałam w myślach, kiedy jego sylwetka zbliżała się do mojej ławki.

-Emm, cześć. To miejsce jest wolne?

-Cholera.- zaklęłam cicho i spojrzałam na chłopaka. Chcąc czy nie, był przystojny i to nawet bardzo. Tak jak wywnioskowałam na samym początku, był wysoki. Sama zapewne sięgałabym mu do ramienia. Na dodatek był dobrze zbudowany. Widziałam jak pod materiałem jego szarek koszulki malują się mięśnie, gdy poprawił plecak wiszący na jego ramieniu. Nasza drużyna zapewne będzie się biła, aby do nich dołączył. Kto by nie pogardził takim zawodnikiem.

Miał brązowe włosy, które sięgały mu aż po brodę i piwne oczy, które wpatrywały się we mnie pytająco.

-Jasne, siadaj.-odparłam niechętnie, a on zajął swoje miejsce. Odwróciłam się od niego i wbiłam wzrok w tablicę, udając zainteresowaną tym co tam widnieje. Tak naprawdę nie miałam bladego pojęcia co nasz nauczyciel wypisywał, ale wolałam czymś zająć swój wzrok.

-Bardzo interesująca lekcja... Nie mam bladego pojęcia o czym on mówi.- usłyszałam jego szept i zerknęłam na niego. Siedział oparty o krzesło z nogami wyciągniętymi pod ławką i uśmiechał się łobuzersko. -Jestem Taylor.- wyciągnął dłoń w moim kierunku. Uścisnęłam ją, również się uśmiechając.

-Margaret.

  I tak zaczęła się nasza znajomość. Taylor tak jak wyczuwałam, od razu spodobał się trenerowi i już po miesiącu grywał w pierwszym składzie. Od razu za kumplował się z Danielem, a ja pogodziłam się z Beth. Zaakceptowałam Parkera i nawet po czasie polubiłam go. Tak powstała nasza paczka, która przetrwała aż do ostatniego roku. Zapowiadał się naprawdę przyjemny rok w ostatniej klasie.

  -Czy mogłabyś z łaski swojej się trochę pośpieszyć?!- Elizabeth stanęła w drzwiach mojego pokoju z ramionami założonymi na biodrach. Zerknęłam na nią kątem oka i parsknęłam śmiechem. W takiej pozie przypominała mi matkę.

-Zaraz będę gotowa. Zepnę tylko włosy i możemy wychodzić.

-Byle szybko.- odparła zniecierpliwiona i wyszła. Z okna widziałam jak wsiada do samochodu i wita się ze Danem. Rok temu zakończył już liceum, ale teraz, póki obie nie mamy prawka robił za naszego szofera. 

  Taylora jeszcze nie było. Nie wrócił z obozu. Myślałam, że zdoła wyrobić się na rozpoczęcie, ale jednak się myliłam. Przez brak jego osoby, nagle odechciało mi się tam jechać. Byliśmy ze sobą bardzo zżyci, głównie z tego powodu, że byłam pierwszą osobą, którą poznał zaraz pierwszego dnia w szkole. Ale i też z tego, że potrafił mnie rozbawić jak nikt inny i przy nim zawsze zapominałam o złych rzeczach i zaczęłam się zmieniać.

  Tęskniłam za nim. Były to pierwsze wakacje, które spędziliśmy bez niego. Daniel nie wyjechał, ponieważ wolał zostać z dziewczyną, a poza tym nie potrzebował tego obozu, skoro był już absolwentem. Taylor natomiast nie miał kogo zostawiać samego. Ja byłam tylko jego przyjaciółką, nikim więcej... W ostatnim czasie, coraz to bardziej żałowałam, że jestem tylko kumpelą. Cóż jednak mogłam na to poradzić? Przecież nie mogłam zmusić go do tego, żeby się we mnie zakochał.

  Z zamyślenia wyrwał mnie klakson. Skrzywiłam się na ten denerwujący dźwięk. Spięłam szybko włosy w koka, rzuciłam na ramię torbę z książkami i wybiegłam na zewnątrz. Usiadłam na tylnym siedzeniu i przywitałam się z chłopakiem.

-No dziewczyny, to wasz ostatni rok w tej budzie, a potem w końcu wielce oczekiwana wolność.- zaszczycił nas swoim firmowym, cwaniackim uśmiechem i wyjeżdżając z podjazdu, ruszył w kierunku szkoły.