Rozdział 2

  Odkąd Beth znalazła się w drużynie cheerleaderek, każde piątkowe popołudnie spędzałam sama. Pomijając wieczory, kiedy odwiedzał mnie Taylor, żeby obejrzeć jakiś film czy po prostu porozmawiać, więc żeby zabić nudę, imprezowałam. Tym razem nieco mniej, ale to zawsze coś, prawda? Powoli nudziło mnie to ciągłe wracanie nad radem, zataczając się i ledwo trafiając kluczem do dziurki, budząc przy tym połowę sąsiedztwa i pękająca z bólu głową, gdy budziłam się na następny dzień. Uznałam, że muszę znaleźć sobie jakieś ambitniejsze zajęcie, aby końcu pokazać innym i sobie, że jest coś, w czym potrafię być dobra. Ale z wyjazdów na koncerty nie zamierzałam zrezygnować. Uwielbiałam panującą tam atmosferę i to, że mogłam poznać ludzi, którzy kochają muzykę podobną do mnie. I ta więź, która rodziła się pomiędzy występującym zespołem, a publicznością była magiczna. Nie mogłam z tego tak łatwo zrezygnować!

  Któregoś dnia zatrzymałam się przy szkolnej tablicy, na której wisiało dużo ulotek zachęcających innych do zapisania się do przeróżnych grup. Nie wiedziałam, że w naszym liceum było aż tyle przeróżnych kółek, do których można było się zapisać, aż do tego momentu. Przesunęłam wzrokiem po wszystkich, aż w końcu natrafiłam na to, co najbardziej mnie interesowało. Aktorstwo. Uśmiechnęłam się do siebie i szybko zakodowałam gdzie odbywają się spotkania.

  Już jako mała dziewczynka kochałam odrywać różne sceny z ulubionych bajek. Szybko uczyłam się przeczytanego tekstu i przebierałam się w różne rzeczy, żeby podczas rodzinnych spotkań, zabawiać wszystkich swoimi występami. Jednak jak to bywa z nastolatkami, szybko znudziłam się swoim „talentem” i porzuciłam go na coś zupełnie innego i bezsensownego. Teraz planowałam do tego wrócić. Jeśli faktycznie miałam do tego talent, zamierzałam kształtować się w tym kierunku, a jeśli nie, to, dlaczego by nie spróbować? Chociaż jakoś zapełnię czas, przez który się nudzę i nie wiem, co ze sobą zrobić.

  Moja przygoda z aktorstwem utrzymała się aż po dzisiejszy dzień, z czego byłam bardzo zadowolona. Zwykle wszystko bardzo szybko mi się nudziło i wiele rzeczy pozostawiłam niedokończonych. Jednak w tym przypadku było inaczej i teraz, kiedy zostało tylko parę tygodni do zakończenia szkoły, żałowałam, że tak późno zaangażowałam się w coś takiego. Oczywiście wszystko objęte było tajemnicą. Nikomu nie mówiłam o tym, czym się zajmuję poza lekcjami. Beth i Taylor zaczęli robić się podejrzliwi, ale za każdym razem udawało mi się jakoś wybrnąć z sytuacji.

  Piątkowy ranek rozpoczęłam od szybkiego prysznicu, tak na pobudkę i lekkiego śniadania. Do najważniejszego posiłku nie przywiązywałam nigdy większej wagi. Nawet, kiedy nie zjadłam śniadania czułam się o wiele lepiej, niż kiedy wpychałam go do żołądka na siłę. Zwykle śpieszyłam się jedząc, ale dziś mogłam pozwolić sobie na wolniejsze tempo. Wstałam wystarczająco wcześnie i byłam wypoczęta.

  Do szkoły dotarłam pięć minut przed dzwonkiem, więc miałam jeszcze czas, aby zabrać potrzebne rzeczy z szafki. Wyciągnęłam książki i dostrzegłam luźną kartkę wystającą z jednego z podręczników. Zmarszczyłam brwi, zamykając szafkę i studiując wydrukowane na niej słowa. Była to informacja o imprezie, która miała mieć miejsce w domu mojego przyjaciela. Kto, jak nie Taylor, mógł mi coś takiego podsunąć. Tylko pytanie, kiedy to zrobił?

-Mam nadzieję, że przyjdziesz.- usłyszałam znajomy głos i uniosłam głowę. Obok mnie, oparty o inne szafki, stał Taylor. Zerknęłam jeszcze raz na kartkę i wzruszyłam ramionami.

-Jest w przyszły piątek...W przed dzień zakończenia.- odkąd zaczęłam brać udział w różnych teatralnych próbach, nie miałam czasu na nic innego. Stało się to dla mnie ważne, nie potrafiłam pojąć, dlaczego ludzie zawsze wybierali ten dzień tygodnia na organizowanie imprez. Jak na złość kumulowało to z warsztatami. Zagryzłam wargę i wyciągnęłam w jego kierunku rękę z kartką.

- Nie dam rady. A teraz wybacz, ale nie chcę spóźnić się na lekcje.- odwróciłam się na pięcie i ruszyłam naprzód.

-Możesz zaprosić swoich nowych znajomych!- zawołał za mną, a ja stanęłam jak wyryta i wstrzymałam oddech. Odwróciłam się szybko prawie na niego wpadając. Nawet nie usłyszałam jak za mną ruszył. Skrzyżował ramiona na piersi przyglądając mi się uważnie. Odsunęłam się od niego szybko i rozejrzałam się dookoła, sprawdzając czy może komuś nie zachciało się spacerować po tej części szkoły.

-Nie bój się. Nikogo tutaj nie ma. Więc?- uniósł brwi oczekując odpowiedzi.

-Nie wiem, kogo masz na myśli...- udałam, że totalnie nie wiem o co mu chodzi, ale on wybuchnął cichym śmiechem i pokręcił głową. Plus jeszcze do tego, przejechał dłonią po swoich włosach, na co musiałam przygryźć wewnątrz podniebienie, ponieważ tak bardzo chciałam zrobić to sama.

-Nie udawaj. Widziałem cię 2 tygodnie temu, kiedy wracałem z treningu. Dlaczego nic nie powiedziałaś?

-Jakoś nie było ku temu okazji. Poza tym nie było cię przez całe wakacje, a od początku roku cały czas masz treningi.- wzruszyłam obojętnie ramionami. Jakoś nie miałam ochoty dzielić się z nimi moją pasja. Może dziwnie to brzmiało, ale tak było. Czułam, że to jeszcze nie był czas na chwalenie się, że znalazłam dla siebie zajęcie.

-Zawsze miałaś okazję, podczas naszych maratonów, ale milczałaś.- na jego czole pojawiła się pojedyncza zmarszczka.- Więc czekam.

-Śpieszę się na lekcje. Może innym razem.- mruknęłam i oddaliłam się od niego.

-O tak! Jeszcze do tego wrócimy. Nie wymigasz się, Jones.- krzyknął za mną, a ja wywróciłam oczami. Jakby go tak na prawdę zaczęło obchodzić, co porabiam w wolnym czasie. Zresztą, zaraz. Chciałam tego, żeby zaczął się przejmować i interesować tym, co robię, bo wtedy mogłabym myśleć, że jednak coś do mnie czuje, ale przecież to było niemożliwe. On nigdy nie zacznie coś do mnie czuć, oprócz przyjaźni. Znowu zaczęłam o tym myśleć i znów opuścił mnie dobry humor. Nie wiem, jakim cudem zobaczył mnie na próbie, przecież aula znajduje się całkowicie nie po drodze. Musiałby przejść prawie cały budynek, ale po co? Nie wiem co nim kierowało.

  Przez naszą jakże krótką rozmowę, na lekcje spóźniłam się ponad 10 minut. Jak to było możliwe, że nie usłyszałam dzwonka? Na szczęście uszło mi to płazem, ale w innych okolicznościach wiedziałam, że pan Martinez zadałby mi dodatkowe zadanie. Jednak koniec roku szkolnego był za kilka dni i nie miałoby to żadnego sensu.

  Siedząc na swoim starym miejscu, zaczęłam rozmyślać nad słowami chłopaka. Jednak w głębi duszy poczułam ulgę, że ktoś z grona przyjaciół wiedział. Teraz nie pozostało mi nic innego jak przekazać tę wiadomość Elizabeth. I to na powrót mnie przygnębiło. Wiedziałam, że dziewczyna będzie miała mi za złe, że wcześniej jej o tym nie poinformowałam. Tylko, kiedy miałam mieć do tego okazję, skoro ona również była zajęta swoimi sprawami? Z roku na rok coraz to bardziej oddalałyśmy się od siebie i to mnie bolało. Jeśli nie różne próby, to Daniel zabierał ja do kina, albo na kolację i pozostawały nam jedynie, krótkie rozmowy przez telefon o północy.

  Jedynie Taylor wciąż pozostawał u mojego boku, a teraz, kiedy poznał moja małą tajemnicę, musiałam być potulna. Czasami potrafił być okropny i lubił szantażować ludzi. Nie chciałam dać mu tej satysfakcji, więc postanowiłam, że kiedy tylko nadarzy mi się okazja, powiem o wszystkim przyjaciółce. Wołałabym, żeby usłyszała ode mnie jakie mam plany na przyszłość, a nie od Taylora.

  Tak, więc spędziłam resztę lekcji, na obmyślaniu w głowie, co powinnam powiedzieć swojej przyjaciółce. Bałam się tego, ponieważ nie wiedziałam jak ona może na to wszystko zareagować. Czy ucieszy się, że w końcu darowałam sobie dziecinadę i zaczęłam poważnie myśleć nas swoją przyszłością, czy zacznie prawić mi kazania jak to się nade mną nie zawiodła, że miałam przed nią takie sekrety. Ech.

  Dzwonek obwieścił koniec lekcji, więc czym prędzej spakowałam swoje rzeczy do torby i wręcz wybiegłam z klasy, udając się w kierunku szkolnej auli. Dzisiaj był wyjątkowy dzień dla naszego kółka teatralnego, albowiem, kilka tygodni temu zorganizowaliśmy warsztaty aktorskie, które miały na celu nie tylko bardziej rozwinąć nas w swojej pasji, ale także zapoznać nas z innymi uczniami z różnych kontynentów, którzy także zajmowali się tym, co my. Z tego co wiem, dużo osób zgłosiło się z Wielkiej Brytanii i nie mogłam się jeszcze bardziej doczekać tego dnia, aż ich poznam.

  Zbiegłam bocznymi schodkami, rozglądając się w między czasie po pomieszczeniu. Odnalazłam kilku swoich znajomych w otoczeniu nieznanych mi osób i ruszyłam w ich kierunku.

-O, jesteś w końcu.- Gemma, jedna z moich najlepszych koleżanek z grupy, podeszła do mnie uśmiechając się szeroko.

-Już myślałam, że hiszpański nigdy się nie skończy.- westchnęłam.- Wszyscy już są?- stanęłam na palcach, zerkając nad ramienia dziewczyny na grupkę stojącą nieopodal. Sam, Michael i opiekun naszego koła, pan Jacobson, ale to nie oni zwracali na siebie największej uwagi, tylko siedzący nieopodal chłopak z ciemnymi włosami sięgające mu do połowowy policzka. Był zajęty czytaniem jakiegoś bardzo grubego pliku tekstu złożonego na kolanach, więc nie był wcale świadomy, że połowa dziewczyn wzdychała w jego kierunku. Uśmiechnęłam się pod nosem i stanęłam na całych stopach.

-Kto to jest?- skinęłam brodą w kierunku nieznajomego.

Gemma spojrzała przez ramię i na jej ustach momentalnie zawitał cwaniacki uśmieszek. Odwróciła się do mnie i poruszała znacząco brwiami.

-Orlando Bloom. Brytyjskie ciacho.- zagryzła dolną wargę i jeszcze raz na niego spojrzała. No nie, jeszcze ona? Wzniosłam oczy ku górze.- Ale to jest najlepsze. To co właśnie czyta to scenariusz do Władcy Pierścieni.- nachyliła się do mnie, wypowiadając ostatnie słowa. Wytrzeszczyłam na nią oczy.

-Pieprzysz?- rozdziawiłam usta w szoku. Jeśli to była prawda, to wychodziło na to, że moja ulubiona trylogia zostanie zekranizowana. Dziewczyna energicznie pokręciła głową i podskoczyła kilka razy w miejscu trzymając mnie za ręce.

-Ale czekaj. Na warsztaty mieli przyjechać uczniowie, a nie…

-Tak, wiem.- przerwała mi szybko, widocznie nie mogąc się powstrzymać, aby podzielić się ze mną czymś jeszcze. Czekałam, więc cierpliwie.- Orlando jest początkującym aktorem i to, że dostał rolę w filmie było nieco nagłośnione. Pan Jacobson wpadł, więc na pomysł, żeby go zaprosić. Wiesz, powie jak to jest brać udział w castingu do takiego projektu, jak się zachować, co robić i takie tam.- pomachała bez celu dłońmi w powietrzu.- To jest nam przecież potrzebne, w końcu większość z nas, kiedyś z tym się zmierzy, co nie?

  Gemma była straszną gadułą i czasami rozmawiając z nią wyłączałam się, głównie od przypływu pewnych informacji, które mnie nie interesowały. Jednak teraz słuchałam jej uważnie i miała rację.

  Jeszcze raz spojrzałam na chłopaka i on w tym samym momencie podniósł głowę znad scenariusza. Najpierw nieco nieobecnym wzrokiem przebiegł po wszystkich osobach, a potem zatrzymał swoje brązowe tęczówki na mnie i jakby nieco się ożywił. Cholera. Posłałam w jego stronę delikatny uśmiech i szybko schowałam się za Gemmę, która na szczęście była wyższa ode mnie.

-Co jest?- posłała mi zdziwione spojrzenie.

-Nic takiego.- odparłam, unosząc do góry kąciki ust. Mój wzrok zarejestrował pewien ruch za plecami szatynki i znów zerknęłam w tamtą stronę. Bloom podniósł się z miejsca i właśnie zmierzał w naszą stronę.

*

U mnie WP będzie kręcone nieco później, a co, przecież to moja fikcja XD