Rozdział 6.

Wychodząc z samolotu, zdążyłam tylko szybko zerknąć na zegarek, który obwieszczał godzinę 22. Później nasz przewodnik, którego poznaliśmy zaraz na lotnisku, poprowadził nas do zaparkowanego przed budynkiem busa. Razem z Keirą usiadłyśmy na samym końcu pojazdu. Podczas ostatnich godzin lotu, byłyśmy pochłonięte rozmową i zaprzyjaźniłyśmy się. Cieszyłam się, że trafiłam na taką sympatyczną towarzyszkę. Z resztą osób, nawet jeśli byli to ludzie z kółka, nie miałam takiego dobrego kontaktu.

 Po kolejnej godzinie jazdy, dotarliśmy do hotelu i szybko zameldowaliśmy się. Z samego rana czekało nas zwiedzanie planu oraz poznanie członków ekipy.

Działo się wiele, już od samego początku pobytu w Nowej Zelandii. Wyobrażałam sobie, co może dziać się podczas kręcenia takiej wielkiej produkcji, ale to, czego doświadczyłam na własnej skórze, było niczym w porównaniu z moimi wyobrażeniami.

Pierwszy dzień był jednym z tych najbardziej przyjemniejszych. Tylko wtedy cały nasz czas było poświęcony tylko i wyłącznie zwiedzaniu, poznaniu każdej osoby z osobna oraz zapoznanie się z ich i naszymi obowiązkami. Na to ostatnie nie cieszyłam się już tak bardzo, gdy usłyszałam, co nas czeka. Oczywiście nie mogłam narzekać, w końcu spełniło się moje marzenie, ale reżyser dowiadując się o naszym przyjeździe zaplanował nam czas niemal do końca naszego pobytu. Tak więc było ciężko znaleźć choć chwilę na odpoczynek czy pozwiedzanie pięknej okolicy.

Widoki mogłam jedynie podziwiać, gdy spełniałam zachcianki jednej z aktorek grającej w filmie. Dostała mi się rola prywatnej „służącej”. Nie wiem, w czym miałoby mi to pomóc w przyszłości, ale przecież nie miałam nic do gadania. Starałam się znosić jej humorki, spełniać każdą, nawet tą najgłupszą zachciankę. Założę się, że gdybym się sprzeciwiła, od razu dostałabym bilet powrotny do Kanady. Taka opcja nie wchodziła w grę, wiec starałam się być potulna jak baranek.

Nie tylko ja otrzymałam taką „pracę”. Kiera i jeszcze kilka osób, również zostali przydzieleni do innych aktorów. Zazdrościłam im, ponieważ tamci aktorzy wydawali się bardziej sympatyczni i skłonni do rozmowy ze swoimi asystentami, niż dama, która przypadła mi.

Tego słonecznego dnia, odkąd mijał pierwszy tydzień mojego pobytu poza domem, aktorka dawała mi bardzo popalić. Od samego rana musiałam biegać za nią i wysłuchiwać jej narzekań. Albo nie podobały jej się akcesoria dobrane do kreacji, albo sztuczne elfickie uszy były dla niej zbyt niewygodne. Musiałam bardzo powstrzymywać się, aby w pewnym momencie nie cisnąć w nią kubkiem do kawy, który zaciskałam w swojej dłoni. W końcu ktoś jakby czytając w moich myślach, uwolnił mnie od niej, wołając ją do zagrania swojej części. Miałam więc godzinę czasu dla siebie. Wzniosłam z radością oczy ku niebu, szepcząc pod nosem słowa podzięki dla nie wiadomo kogo.

- Ciężki dzień? – usłyszałam za swoimi plecami znajomy głos. Chociaż osobiście nie miałam z nim jeszcze okazji porozmawiać na osobności i tak rozpoznałabym wszędzie ten głos. Odwróciłam się powoli, stając twarzą w twarz z Orlandem. Mimowolnie zagryzłam wargę, unikając przez to głupkowatego uśmiechu, próbującego dostać się na moje usta. Spowodowane to było samym wyglądem chłopaka. Był przebrany za Legolasa, czyli jednego z bohaterów książki. Musiałam w duchu przyznać, że wyglądał nieźle. Blond peruka pasowała do niego idealnie, tak samo jak zielony strój.

Miałam okazję przeczytać całą trylogię i tego elfa wyobrażałam sobie właśnie tak samo. Jeszcze bardziej nie mogła się doczekać, aż zdjęcia do filmu zakończą się i będę mogła popędzić do kina, aby ujrzeć efekt końcowy.

- Raczej ciężki tydzień – poprawiłam go, wzruszając lekko ramionami. Bloom zaśmiał się cicho pod nosem, robiąc mały krok w moją stronę.

- Rozumiem, że masz teraz wolne, skoro Kate jest na planie – odparł, po czym zamilkł na moment, marszcząc czoło jakby zastanawiał się nad tym, co miał w następnej kolejności powiedzieć. – Może masz ochotę przejść się po okolicy?

Jego propozycja zaskoczyła mnie. Tak samo jak ton jego głosu. Obserwowałam go przez te kilka dni z daleka i nie wydawał się w cale takim niepewnym i nieśmiałym chłopakiem, wręcz tryskał energią, pewnością siebie. Ale zadając to pytanie wyczulam wahanie w jego głosie. Poza tym jedna rękę umieścił na karku, masując go lekko, co jeszcze bardziej utwierdzało mnie w tym, że obawiał się mojej odpowiedzi.

Zarumieniłam się i skinęłam delikatnie głową.

- Jasne, z wielką przyjemnością – oparłam głośniej, ponieważ nie mógł dostrzec mojego gestu, gdyż unikał mojego wzroku. Zmieniło się to, gdy tylko usłyszał odpowiedź. Jego czekoladowe tęczówki, ponownie spoczęły na mojej osobie, a kąciki ust uniosły się ku górze.

- Zakładam, że nie miałaś zbyt wiele czasu, aby zobaczyć okolicę. Sam mam podobnie – zaśmiał się cicho, gdy po kilku minutach kroczyliśmy wzdłuż uliczki przepełnionej samymi przyczepami campingowymi, które tutaj pełniły rolę albo miejsca do makijażu, garderoby, odpoczynku i tym podobne.

Nie mogłam przestać przyłapywać się na tym, że non stop wpatruję się w jego profil. Elfy oczywiście miału ku sobie to, że były to piękne, dumne, majestatyczne postacie. On był tylko aktorem, zatrudnionym do odgrywania roli jednego z nich, ale charakteryzacja oddawała mu w pełni wszystkie cechy tej postaci. Nie mogłam się napatrzyć na całokształt. Jakbym przed sobą faktycznie miała elfa, a nie zwykłego człowieka.

Szybko skarciłam się w myślach, odwracając wzrok, aby tylko nie dostrzegł kolejnego rumieńca na policzkach. Potrząsnęłam delikatnie głową, aby zasłonić, choć trochę czerwone plamy na twarzy. Przynajmniej ze spaceru z Boomem były jakieś korzyści. Całkowicie zapomniałam o Taylorze. Nawet nie interesowało mnie, co chłopak robi właśnie w tym momencie.

Orlando zaprowadził mnie poza obszar planu filmowego. Znaleźliśmy się na niewielkim wzgórzu, z którego rozprzestrzeniał się przepiękny widok na niżej położone pokryte zieloną trawą ziemie i majaczący się z daleka błękit wody jeziora.

Stałam zaczarowana otaczającym mnie widokiem. Nawet nie kontrolowałam tego, co robię. Oczy z uwielbieniem błądziły po przepięknym krajobrazie, pragnąc pochłonąć jak najwięcej, a z gardła wydobyło się westchnienie przepełnione zachwytem. Żałowałam, że nie zabrałam ze sobą aparatu. Miałam wielką ochotę zrobić kilka zdjęć, aby i w ten sposób mieć po tym miejscu jakąś pamiątkę.

W końcu na ziemię sprowadził mnie głos chłopaka, który jakimś cudem dochodził z bliska. Z bardzo bliska. Poczułam jego ciepły oddech na karku, gdy prawie szepcąc zwrócił się do mnie.

 - Pięknie tu, prawda?

Przełknęłam ślinę, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Słowa utkwiły w moim gardle, a to wszystko było spowodowane jego nagłą bliskością. Wydałam z siebie jakiś nieartykułowany dziewek, po czym szybko odchrząknęłam, doprowadzając się do porządku.

- Tak, bardzo. Dziękuję, że mnie tutaj przyprowadziłeś – odpowiedziałam, odwracając się do niego i przy okazji robiąc mały krok do tyłu, aby zachować pomiędzy nami wystarczającą odległość. Mimo tego wciąż znajdował się blisko mnie. Sama już nie wiedziałam czy mi to przeszkadza, czy raczej cieszy. Dopiero w tej chwili dostrzegłam, że tym razem jego oczy miały zupełnie inny kolor. Były niebieskie, zupełnie jak niebo tuż nad naszymi głowami. Chociaż bardzo chciałam odsunąć od siebie tą myśl i tak nie mogłam powstrzymać faktu, że wyglądał cholernie przystojnie. Cały ten strój, włosy i kolorowe soczewki. Ugh, opanuj się Margaret!, zgromiłam się w myślach.

- Chyba powinnam już iść. Z pewnością Kate będzie potrzebowała jakieś pomocy… - mruknęłam czując się coraz bardziej niezręcznie pod wpływem jego bacznego spojrzenia.

- Tak. Ja też już muszę się zbierać – skinął głową, ale jakoś nie wyglądało na to by śpieszył się z powrotem na plan. Przechylił lekko głowę na bok i wyciągnął dłoń, aby poprawić kosmyk moich włosów, który niespodziewanie wysunął się z kucyka. Poczułam lekkie mrowienie w skórze, gdy jego kciuk niby przez przypadek musnął mój chyba już całkiem czerwony policzek.

Odchrząknęłam cicho, a ten momentalnie odsunął dłoń, uśmiechając się pod nosem.

- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś pozwolisz mi się wyciągnąć na spacer po okolicy. Tym razem nieco dłuższy – odparł śmiejąc się wesoło, gdy zatrzymaliśmy się przed przyczepą należącą do aktorki.

Jego towarzystwo bardzo mnie onieśmielało. Ponownie nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć na jego propozycję. Nie wiedziałam dokładnie, co chodzi mu po głowie w związku z moja osobą, ale sam fakt, że chciał spędzać czas w moim towarzystwie, jego hipnotyzujące tęczówki i olśniewający uśmiech powodowały u mnie uczucie, które szaleńczo stałam się od siebie odpychać.

Burknęłam więc tylko w odpowiedzi, że nie mam nic przeciwko i szybko zniknęłam za drzwiami przyczepy. Uwolniona od jego osoby, przymknęłam powieki i opierając się o zamknięte drzwi, wypuściłam powoli powietrze z ust. Przyłożyłam dłoń do piersi. Serce wciąż waliło mi jak oszalałe. Nie, to wcale nie był dobry pomysł. Nie mogłam sobie na to wszystko pozwolić! Przecież Taylor…

- O, w końcu jesteś! Wszędzie cię szukałam, Jones. Gdzieś ty się podziewała? Czyżbyś zapomniała o swoich obowiązkach? – otworzyłam oczy, napotykając niezadowoloną minę szczupłej blondynki. Stanęła naprzeciwko mnie, krzyżując ramiona na piersi.

- Przepraszam. Byłam…

- Nie obchodzi mnie to – syknęła, przerywając mi w połowie wypowiedzi. Jakikolwiek dobry humor, który posiadałam, zniknął w oka mgnieniu. Wymierzyła we mnie palec, piorunując mnie wzrokiem. – Potrzebuję natychmiast nowego kostiumu. Przynieś mi go. I oczywiście zawołają moją ekipę. Za godzinę muszę być gotowa do kolejnej sceny.

Odrzuciła swoje długie blond włosy, będące również peruką i rozsiadła się na szerokiej, obitej białą skórą kanapie.

- Tak jest – odpowiedziałam cicho i odwróciłam się do drzwi. Naciskałam klamkę, gdy zatrzymał mnie jej głos.

- Nie daj się mu omamić.

Zmarszczyłam czoło, zerkając na kobietę lekko zdezorientowana.

- O co pani chodzi?

Kate wyprostowała się na kanapie, obdarzając mnie spokojnym uśmiechem.

- Widziałam jak z nim wracałaś. Po prostu posłuchaj mojej rady i miej się na baczności.

Zmarszczki na moim czole jeszcze bardziej pogłębiły się, słuchając dalszych słów kobiety.

- Nie rozumiem…

- Kochana, prosiłam cię o coś. Zmykaj szybko. Czas ucieka – kolejny raz weszła mi w słowo, szybko zmieniając temat. Skinęłam delikatnie głową i opuściłam przyczepę. Ruszając w stronę dużego hangaru, gdzie znajdowała się połowa planu, rozmyślałam cały czas nad słowami od niej. Co to w ogóle miało znaczyć?